Het zal zo ongeveer in 2017 zijn geweest, dat ik Ria Hooghiemstra leerde kennen. Het was op een toepasselijke plaats: de vogel-kijkhut in het Oosterschar bij Rotstergaast.
Ik was een ervaren vogelaar en zij was een beginner, die, nadat ze bij Heerenveen een woudaapje had gezien en gefilmd, met het vogel-kijk-virus besmet was geraakt.
Een virus trouwens met geen nare maar enkel prettige ziekteverschijnselen!
Ze kon dus wel wat van mij leren en toen ze net als ik in Heerenveen bleek te wonen, konden we ook vaak samen van de hut naar onze woonplaats terugfietsen.
Ik leerde haar zo dus steeds beter kennen en het duurde dan ook niet lang of ik kon haar sprookjesbos in textiel bewonderen, dat toen nog gewoon in de woonkamer van haar huis stond, de woonkamer die later trouwens de museumzaal werd.
Bij het sprookjesbos hoorde een sprookje, en bij het sprookje hoorden door Ria bedachte liedjes. Hiervan was alleen de tekst genoteerd, de melodieën had ze ingezongen en op de blokfluit ingespeeld. Omdat ik een muzikale achtergrond heb, werd het dus als vanzelfsprekend mijn taak om de melodieën ook in notenschrift vast te leggen. Een pittig werkje, waarbij ik me soms net Béla Bartók waande, de Hongaarse componist die veel opgenomen volksliedjes uit Oost-Europa in muziekschrift omzette. Maar het lukte en de liedjes stonden nu zwart op wit!
Ria liet me ook de teksten van het sprookje lezen, een sprookje waarin trouwens nog een sprookje was verwerkt, “het sprookje in het sprookje”, noemde ze dat.
Omdat ik naast muziek ook veel met taal bezig ben, kreeg ik al snel een tweede taak: de twee sprookjes taalkundig tegen het licht houden. Ik vond dit erg leuk werk, dat ik vaak samen met Ria deed, onder het genot van koffie en oranjekoek in het café van hotel Tjaarda in Oranjewoud.
Toen Ria’s huiskamer op een gegeven moment werd omgetoverd in een museumzaal, diende zich een derde taak aan: hand- en spandiensten, manusje van bijna alles, met de nadruk op bijna.
Toen de museumzaal klaar was, bleek de tijd rijp voor een meer professionele aanpak: ‘Vertelmuseum de Vlechtvogel’ werd ondergebracht in een stichting en Ria vroeg mij in het bestuur. Ik had een bescheiden ervaring op dit gebied bij de vogelwacht en in de muziekwereld, dus ik stemde toe en werd secretaris.
En zo werd het mij mogelijk gemaakt het eerste gast-blog op deze site te schrijven! Dat is ook een beetje een sprookje in een sprookje …
Bauke Sienema
Reactie plaatsen
Reacties